Goudgierst, pluimgierst, vossenstaartgierst of teff – al deze granen behoren tot de verzamelnaam gierst. Gierst is een zeer oude graansoort die zowel in Europa als in Afrika en Azië werd verbouwd. In Europa – gierstpap was erg populair bij de Galliërs en de Germanen – werd gierst in de 19e eeuw vervangen door maïs en aardappelen omdat die productiever waren.
Gierst is een klein, rond graan en behoort tot de speltgranen. Bij het pellen van de gierst kan het graan enigszins beschadigd raken. Hierdoor kan olie weglekken, die vervolgens begint te oxideren. Daarom moet de gierst grondig worden gewassen voordat hij voor het koken wordt gebruikt. Zelfs als het kaf is verwijderd, telt gierst nog steeds als een volkoren.
De ingrediënten van gierst variëren en zijn afhankelijk van de soort. Het eiwitgehalte ook. De eiwitten in gierst zijn niet volledig, wat betekent dat verdere aminozuren via de voeding moeten worden opgenomen. Gierst heeft een hoog vetgehalte, vooral in de kiem. Er zit ook veel vet in gierst in vergelijking met andere granen.
Het vitaminegehalte van gierst is niet erg hoog, maar het bevat belangrijke mineralen en sporenelementen. Gierst bevat bijvoorbeeld drie keer zoveel ijzer als tarwe.
Gierst bevat ook kiezelzuur. Kiezelzuur wordt gevormd uit de combinatie van silicium met zuurstof. Silicium is essentieel en moet ook via de voeding worden toegevoegd. Kiezelzuur zou goed zijn voor botten, huid en haar. Hier moet echter worden gezegd dat de juistheid van de verklaringen over de werking van kiezelzuur wetenschappelijk twijfelachtig blijft.
Als je nog wilt weten hoe je gierst moet malen of bereiden, kijk dan eens naar ons laatste bericht: https://www.getreidemuehle.com/de/hirse-mahlen/
Bronnen:
Münzing-Ruef, I. (1999): Kursbuch gesunde Ernährung. De keuken als apotheek van de natuur. München: Zabert Sandmann GmbH, blz. 236f.
https://de.wikipedia.org/wiki/Hirse
https://www.wissen.de/wortherkunft/hirse
